KAPELA DREWUTNIA
DŹWIĘKI ZE STAJENKI
Wydawca: Kapela Drewutnia

  "Na kolędowej płycie Kapeli Drewutnia śpiewamy z ochotą i gramy radośnie zapomniane prawie melodie... Niegdyś szeroko znane i często śpiewane ludowe kolędy i pastorałki - pełne humoru, skoczne, wesołe - odchodzą dziś w niepamięć. By choć część z nich na nowo ożywić, wydaliśmy nasz album. Kolędowanie przenosi nas w świat dawnej wsi słowiańskiej, herodów, kolędników i chałup krytych strzechą. Przenosi w czas radości i wspólnego świętowania. Do takiej wędrówki chcemy zaprosić każdego, kto znajdzie choć chwilkę, by usiąść i posłuchać...
Wyprawmy się więc z Szymkiem, Walkiem i kudłatym Stachem ponieść dary Panu małemu. Zajrzyjmy w obejście gospodaria z podprzemyskiej wsi, zaś z kulawym i uobżartym dołączmy do świętego Jana i Szczepana, by uklęknąć przy żłóbku. Urońmy łzę nad dolą Heroda, a na koniec wsłuchajmy się w kołysankę, śpiewaną małemu Jezuskowi. Niech wszystkie barwne opowieści zebrane w archiwach i śpiewnikach, a również te zachowane w naszej pamięci, na nowo zabrzmią przy wigilijnych stołach."

„Dźwięki ze stajenki” Drewutni. Kojarzą się w swej ludycznej żywiołowości, czasem rubaszności (takie brzmienie ma większość z siedmiu długich utworów) z kolędowaniem kawalerki wędrującej od domu do domu. Temu sądowi sprzyja dobór repertuaru, np. „Pójdziemy, bracia”, kolędnicza pieśń żartobliwa notowana od XVIII w., spopularyzowana przez Mioduszewskiego w „Pastorałkach i kolędach z melodyjami” (w wersji skróconej weszła do obiegu ludowego), znana w różnych wariantach i regionach kraju „Święty Szczepan po kolędzie” czy pastorałka „W tej kolędzie”. W takim zamyśle utwierdza też słuchacza zachowana w niektórych piosenkach gwara i przede wszystkim męskie chóry. Choć te przypominają czasy, kiedy męska część grupy tworzyła zespół „Rykersi” śpiewający pieśni morza. Obrzędem herodów wydaje się być inspirowana pieśń „Ach, biada, biada mnie, Herodowi” w nieco teatralnym, powolnym wykonaniu „beczącego” chropawym basem Piotra Ziółka. Historii tej towarzyszy dość męcząca oprawa muzyczna, pompatyczny bęben, dudy i płaczliwy instrument strunowy oddający wcale udanie atmosferę Bliskiego Wschodu.
Na szczególną uwagę na płycie Drewutni zasługują trzy kolędy śpiewane przez wokalistki. Dwie z nich: „Żeńże wołki, żeń” (z motywem „Ty pójdziesz górą, a ja doliną” w przygrywce) i „Mesyasz przyszedł na świat”, zaaranżowane jako liryczne, spokojne ballady, wykonuje matowym, specyficznym głosem Ewelina Graban. Trzecia to łemkowska szczedriwka (noworoczna kolęda życząca), nawiązująca do zasadniczego nurtu muzykowania Kapeli, śpiewana przez obie solistki: Ewelinę Graban i obdarzoną równie ładnym głosem Annę Różycką, która jako skrzypaczka nie miała na tej płycie za wiele do roboty, a szkoda. Grała natomiast między innymi na suce biłgorajskiej. W porównaniu z poprzednimi nagraniami grupa wzbogaciła się o kilka ciekawych instrumentów, bałałajkę basową i wołynkę (rosyjskie dudy), urozmaicając dotychczasowe brzmienie. Aranżacje nie rzucają na kolana, ale też nie rażą. Może tylko zaskakują stylizowane na góralskie wstawki instrumentalne i wokalne w kolędzie „Święty Szczepan po kolędzie też chodził”. (Adam Nowacki, Gadki z Chatki)