MIĘDZYNARODOWA SZKOŁA MUZYKI TRADYCYJNEJ
PIEŚNI POLSKIE - KOŁYSANKI
Wydawca: Fundacja Muzyka Kresów

  Druga (po "Pieśni Polskie") płyta Fundacji Muzyka Kresów.

Zespół Międzynarodowej Szkoły Muzyki Tradycyjnej powstał w 1999 roku w Lublinie z inicjatywy Fundacji Muzyka Kresów. Założycielami i liderami zespołu są Jan Bernad i Monika Mamińska. Zespół wyłonił się spośród uczestników prowadzonych przez fundację w całym kraju od końca lat dziewięćdziesiątych zajęć warsztatowych. Przez warsztaty i szkoły letnie przewinęło się blisko tysiąc osób, a przez zespół od początku jego istnienia kilkudziesięciu wykonawców z całego kraju – uczniów, studentów ludzi wykonujących różne zawody. Głównym celem zespołu jest zachowanie i twórcza kontynuacja polskich pieśni tradycyjnych. W toku intensywnych, długotrwałych zajęć laboratoryjnych członkowie zespołu przyswoili sobie archaiczne techniki białego śpiewu, charakteryzującego się naturalnym, surowym brzmieniem, specyficznym sposobem oddychania i estetyką odległą zarówno od śpiewu bel canto, jak i muzyki popularnej.
Członkowie zespołu terminowali również u wybitnych śpiewaków ludowych i najlepszych fachowców rekonstruujących technikę archaicznego śpiewu z Polski, Ukrainy, Białorusi, Rosji i Litwy. Wśród nich byli znakomici etnomuzykolodzy i praktycy z powodzeniem prowadzący własne zespoły śpiewu tradycyjnego. Rekonstrukcja pieśni wiąże się ze skrupulatnymi badaniami terenowymi, kwerendami w archiwach i bibliotekach. Członkowie zespołu nagrali dwie płyty: „Pieśni polskie” i „Kołysanki”.

"Nie ma ludu, który by nie znał śpiewu nad usypiającym dzieckiem, podobnie jak nie ma matki, która nie czułaby potrzeby kołysania swego dziecka i zwracania się do niego słowem lub pieśnią. Kołysanka jest, najwyraźniej, jedną z najwcześniejszych praktyk muzycznych. Rozbrzmiewała u kołyski człowieka i kolebki ludzkości.
(...) Ponieważ kołysanie jest formą powtarzającego się cyklicznie ruchu wahadłowego, zatem towarzyszące mu reakcje głosowe będą się również cyklicznie powtarzać; ponieważ kołysanie jest formą ruchu łagodnego (o niedużej amplitudzie wychyleń), przeto i dźwiękowa rozpiętość towarzyszących mu reakcji głosowych będzie też niewielka; ponieważ kołysanie jak wszelki ruch wahadłowy uspokaja się i zamiera, zatem i towarzyszące mu reakcje głosowe będą w takim wypadku coraz słabsze i rzadsze, aż znikną zupełnie. Nie kołysze się wszystkich dzieci. Nie kołysze się noworodka. Nie śpiewa mu się na razie kołysanek; od niepamiętnych czasów nad jego spokojnym snem czuwały surowe zakazy prawa obyczajowego. Chroniono noworodka nad rzuceniem nań uroku, przed wpływem złych duchów, przed zamówieniami i zaklęciami czarownic, a także przed zawistnymi sąsiadami (...)" (fragment komentarza do płyty autorstwa Krzysztofa Bilicy)