TADEUSZ SOLIWODA
TRADYCJE MUZYCZNE PUSZCZY BIAŁEJ. PLEWICA/WÓLKA LUBIELSKA
Wydawca: In Crudo

  Na płytę składają się głównie pieśni stricte pogrzebowe, marnościowe, trzy rozpowszechniane przez dziadów i jedna o Opatrzności boskiej. Do tego trzy piosenki, które pan Tadeusz Soliwoda (ur. 1942 Wólka Lubielska) zaśpiewał wraz ze swoją leciwą matką Franciszką. Nagrywałem go w Plewicy, w jego w pięknym, dobrze utrzymanym drewnianym domu.
Jest śpiewakiem wyjątkowym przez swój głos, wrażliwość i stylistykę, która była połączeniem śpiewu kościelnego, modlitewnego o charakterze nieco chorałowym oraz śpiewu ludowego. Magiczna siła mocnego, często głośnego, śpiewu ludowego zamienia się tu w refleksyjność, która nieodparcie towarzyszy słuchaczowi jego śpiewu. Jak pokazują trzy piosenki świeckie potrafił zaśpiewać bardziej witalnie, mocniej, kwieciściej. Pieśni pogrzebowe śpiewa dość ascetycznie, a przy tym uczuciowo, nie używając wielu ozdobników, koncentrując się na staranności wykonania, dokładnego i czystego podania melodii. Nie jest to śpiew "wyciągany", czasem nawet bliższy śpiewu jakby recytatywnego, rytmizowanego śpiewania "na piechotę". Repertuar śpiewaka jest charakterystyczny dla parafii Lubiel, mamy tu sporą część lubielskiego kanonu pogrzebowego z pieśnią "Przyjechał ksiądz do chorego", rzadko spotykaną w regionie, nie mówiąc o innych częściach Polski, notowana jest jedynie przez Kolberga w tomie "Łęczyckie".

Remigiusz Mazur-Hanaj