OD BIAŁEGOBŁOTA
Wydawca: In Crudo

  Za co lubię te nagrania i czule ich słucham? Za niedoskonałości – techniczną, wykonawczą, pamięciową. Niedoskonałości, które absolutnie nic nie ujmowały temu świętu, którym za każdym razem było spotykanie się przy muzyce w gronie sąsiedzkim, czasem powiększonym przez ciekawskich przyjezdnych. Harmonie pedałowe, którym nie robiono od dawna przeglądu technicznego, bo służyły już raczej do domowego grania, do akompaniamentu wspomnieniom młodości, a nie do zawodowego ogrywania wesel na tip top. Niezmieniane od lat struny w skrzypcach, niepewne palce, chybotliwe smyczki. Głosy wypożyczone na chwilę z codziennego użytku. To uchwycony w stopklatkach, daleko niepełny, ale prawdziwy obraz muzyki ludowej ze wsi Białebłoto z II połowy lat 90.

Remek Mazur-Hanaj

  Białebłoto to spora kurpiowska wieś, składająca się z kilku części – Stara, Kobyla, Kurza. Powstała w 1747 r. „na majdanie, gdzie kiedyś popioły palono”. Początek osadzie dali Ponichterowie – ojciec i trzech synów. W następnych latach latach napływali kolejni zasadźcy i w 1773 wieś liczyła już 24 zagrody, wszyscy osadnicy byli Kurpiami. Zajmowano się tu, jak i w całej okolicy, bartnictwem – ta część Puszczy Białej zwana ostrowską, w odróżnieniu od pułtuskiej, dłużej zachowała charakter leśny. Te dwie części Puszczy oddzielone pasem bagien (tzw. Pulwy) stopniowo różnicowały się kulturowo. Białebłoto było jeszcze w poł. XX wsią o bardzo bogatych i żywych tradycjach muzycznych. Dowodem są nagrania ze zbiorów Instytutu Sztuki PAN dokonane w roku 1950 przez Jadwigę i Mariana Sobieskich. Zapisano wtedy wiele pieśni z Białegobłota, zwłaszcza weselnych, w wykonaniu kilku śpiewaczek, w tym jednej wybitnej – Józefy Rosińskiej z Nowej Wsi, założonej przez mieszkańców wsi Białebłoto i Budykierz. Inną wsią blisko sąsiadującą jest Kalinowo, na płycie reprezentowane przez braci Krucińskich.