MARIA POMIANOWSKA & FRIENDS
DANCE OF SUKA
Wydawca: ForTune

  Dance of Suka jest kontynuacją mojego autorskiego projektu zrealizowanego w 2016 roku jako The Voice of Suka. Dance... zakłada prezentację tańców dawnych z okresu pomiędzy XIII a XVII wiekiem, rozpisanych na zespół zrekonstruowanych staropolskich fideli kolanowych – sukę biłgorajską, sukę mielecką, fidel płocką, sukę basową, wspak oraz bębny i kontrabas modyfikowany. Oryginalne utwory twórców muzyki dawnej są tu pretekstem do zaprezentowania przez zaproszonych do projektu wybitnych instrumentalistów ich własnych wizji tej muzyki. Współcześnie, szczególnie w czasach globalizacji, muzyka sprzed 600 czy 400 lat może stać się szansą zachowania prawdy w sztuce. Takiej, która wyrażana jest spontanicznie i pozostawia rys bezinteresowności w akcie twórczym. Istnieje wiele wspaniałych nagrań zespołów instrumentów dawnych, które mogą być wzorem dla interpretacji dotyczącej estetyki dźwiękowej sprzed wieków. Mój pomysł był nieco inny. Opierał się na związkach dawnych tańców z muzyką chłopską. Wieki XIII – XVII to powolny proces tworzenia się granicy pomiędzy twórczością ludową a dworską. Fascynacja dawnością, specyficznością i prostotą muzyki ludowej jest dla mnie jak poszukiwanie śladu archetypu muzycznego. Twórczość ludowa ma swoje własne, autonomiczne piękno. Być może dlatego od wieków była obiektem zainteresowań profesjonalnych kompozytorów. Improwizacja, na której w dawnych czasach artyści opierali swoje wykonawstwo, stała się ważnym aspektem naszej interpretacji dzieł zaczerpniętych z tabulatur lutniowych i organowych. Rozbudowane improwizacje wychodzą jednak daleko poza ramy stylistyczne i techniczne epok między XIII a XVII wiekiem. Zapisy nutowe większości dawnych tańców otrzymałam od jednego z najwybitniejszych w Polsce interpretatorów muzyki dawnej – Jacka Urbaniaka. Utwory zaczerpnięte są z wielu źródeł, m.in. z tabulatury organowej Jana z Lublina, tabulatury gdańskiej, Vietoris Codex, rękopisu Biblioteki Jagiellońskiej, Matthaeusa Waisseliusa i Wojciecha Długoraja. Całość brzmi bardziej w stylu trance’n’roll niż salonowo. Jest to spotkanie mistrzów, muzyczna przygoda, wzbogacona istotnie przez element twórczy każdego występującego na płycie instrumentalisty.

Maria Pomianowska