JARZMO
ANTROPOCEN
Wydawca: Interstellar Smoke Records

  Jarzmo, to oniryczna wizja niesiona przez duet wyimaginowanych nomadów/muzyków. Wędrują latami po świecie przedapokaliptycznym - mglistym, zimnym i tonącym w elektronicznych odpadach, a ta stara melodia wciąż rozbrzmiewa - czy to oberek grany sto żyć temu przez wiejskiego muzyka na skraju pola?
Jarzmo, to duet, który powstał w 2022 roku dzięki instrumentowi – jest nią nyckelharpha, czyli wiola klawiszowa, instrument pochodzący ze średniowiecznej Europy. Gra na niej Piotr Aleksander Nowak, który jest również wokalistą. Drugim głosem zespołu jest grająca na perkusji Katarzyna Bobik. Zajęli 2. miejsce w konkursie “Scena Otwarta” na festiwalu Mikołajki Folkowe 2023 w Lublinie. Właśnie wydali debiutancki album “Antropocen”.

“Antropocen”, to 11 progresywnych kompozycji w klimacie stoner rocka/metalu, z pobrzmiewającym folkowym sznytem, nadawanym przez charakterystykę nyckelharpy (wioli klawiszowej). Album jest owocem dwuletniej działalności krakowskiego duetu, który za cel postawił sobie opisywanie muzyką współczesnych problemów globalnych takich jak nadprodukcja, przeludnienie i kryzys klimatyczny. W czasach, w których kondycja rodzaju ludzkiego nie napawa optymizmem – jesteśmy przebodźcowani i uzależnieni od technologii. W swoim debiucie nawiązując do polskiej muzyki tradycyjnej wyraża tęsknotę za czasami, gdy człowiek żył w zgodzie z cyklami natury, zaś współczesne aranżacje i swoisty ciężar "Antropocenu" nie pozwalają zapomnieć, że czasy te minęły bezpowrotnie. Muzyka zespołu Jarzmo jest snutą przez duet muzyków opowieścią o przedapokaliptycznej rzeczywistości: zamglonej, zimnej i tonącej w elektrośmieciach, w której wciąż rozbrzmiewa melodia oberka zagrana przed stu laty przez wiejskiego grajka na skraju pola… Na albumie nie użyto żadnej gitary, choć brzmienie przesterowanych riffów może zmylić słuchacza! Utwór „Chmury/Tribute to Józef Zaraś” zainspirowany został postacią Józefa Zarasia (1928-1998) – polskiego muzyka ludowego z Nieznamierowic, ucznia legendarnego Jana Bogusza. Gra Józefa Zarasia, choć nie „wyćwiczona”, potrafiła zadziwić niejednego wykształconego skrzypka, a jednocześnie towarzyszyła jej niezwykła intensywność, pasja i radość tworzenia muzyki.

"Apokaliptyczny folk spod Wawelu. Oberkowe rytmy i zagrywki przeniesione w bagnisty, zamglony, wiecznie jesienny klimat Krakowa (...) Nazywają to etno stonerem, ale więcej tu mglistego, dżdżystego, jesiennego Krakowa. Błyszczącego odbitym w mokrym od listopadowego deszczu bruku światłem latarni, z delikatną nutą smogu (...) „Antropocen” pełen jest producenckiego brudu, przester wchodzi też na wokal. Dużo tu nieokiełznania, to muzyka rozczochrana, niedająca się łatwo wpisać w gatunkowe ramy, zbyt folkowa dla metalowców, zbyt metalowa dla folkowców i w tym swoim rozedrganiu pociągająca." (Michał Wieczorek, polskieradio.pl)

"Brzmienie (...) nyckelharpy mocno przypomina przesterowaną gitarę, zaś sam zespół porusza się na płaszczyźnie ciężkich, choć totalnie nieoczywistych dźwięków. „Antropocen” oczywiście ma olbrzymi ładunek muzyki folkowej (...), natomiast całość brzmi tak, jakby w wiejskich karczmach nie podawano wódki, a raczej grzybki halucynogenne i haszysz. Muzyka grupy Jarzmo brzmi jak soundtrack do filmu, w którym doom/stonerowy zespół przenosi się za jakimś dziwnym zrzędzeniem losu na galicyjską wieś sto lat wcześniej i gra tam nadal swoją muzykę, tylko za pomocą ówcześnie dostępnego instrumentarium. Brzmi niedorzecznie? Możliwe. Ale równocześnie brzmi to bardzo świeżo, ciekawie i wciągająco." (Orackle, chaosvault.com)