JUSTYNA JARY I ALEGANCKA KAPELA
PRASKIE BALLADY
Wydawca: Justyna Jary i Alegancka Kapela

  Jak się mają Praskie Syreny? Czy ZenOn się odnajdzie? Gdzie zniknęła wybranka Misia Rysia? Czym gardzi stołeczny motorniczy Miecio Trąbka? To tylko niektóre pytania, na które odpowiedź znaleźć można w muzycznych opowieściach autorstwa Justyny Jary i Aleganckiej Kapeli. "Praskie Ballady", to dziesięć autorskich, lokalnych opowieści celebrujących specyfikę Pragi - jednej z najbardziej charakternych dzielnic Warszawy. Współczesne ballady podwórzowe czerpiące z poetyckiej codzienności Pragi Północ i okolic.

Justyna Jary i Alegancka Kapela, to zespół kontynuujący miejskie tradycje muzyczne - od ballad podwórzowych po piosenki z rewii i kabaretów. Zespół alegancko zgarnął Grand Prix konkursu "Nowe Brzmienie Warszawskich Ulic" (2021). Kapela przygrywa na miejskich potańcówkach i retro recitalach. W razie potrzeby zagra także na weselach, czy rozwodowych rozchodniaczkach. W skład zespołu wchodzą uznani muzycy związani także z takimi składami jak na przykład Szwagierkolaska, Daab, T.Love. Jak niegdyś Stanisław Grzesiuk, w autorskich utworach ukazują stolicę poprzez dawne i współczesne dzielnicowe opowieści. Muzycy szczególnie upodobali sobie historie z Pragi Północ, gdzie mieszka i tworzy liderka zespołu Justyna Jary.

"Ballada jest odmianą pieśni ludowej, którą zajmowali się poeci, pisarze i literaturoznawcy. Dla jednych była źródłem inicjatywy twórczej, dla innych przedmiotem badań literackich i językowych. Na uboczu pozostawała jednak ballada uliczna, która również będąc odmianą pieśni ludowej, powstawała w odmiennych warunkach aniżeli utwory zbierane przez Kolberga czy Bystronia." (Bronisław Wieczorkiewicz - "Warszawskie Ballady Podwórzowe")

"Praga wyśpiewana. Dziwne, że do tej pory nikt należycie donośnie nie zachwycił się w mediach głosem Justyny Jary. Ma on wszelkie zalety mezzosopranu, choć Justyna częściej wykorzystuje go w wyższych niż średnie rejestrach. Potrafi być uwodzicielski, ale też zaczepny, niekiedy nawet krzykliwy. Bywa znanym z ludowego śpiewu głosem białym. Pięknie wyraża balladowe narracje i miłości, ale także historie utrzymane w konwencji zbliżonej do satyry. (...) Album „Praskie Ballady" manifestuje stylizację na dawną warszawską muzykę „podwórzową", niekiedy wchodzi w klimaty dancingowe, ale, co warto podkreślić, te folkloryzacyjne zabiegi dotyczą oryginalnych, teraz powstałych tekstów i oryginalnej muzyki (autorką jednego i drugiego jest Justyna). Można więc się przekonać, jak całkiem dzisiejsza tematyka piosenek wyraża się w muzycznym entourage'u sprzed lat." (Mirosław Pęczak, Polityka)