OLS
WIDMA
Wydawca: Pagan Records

  Muzyka pogańskich wierzeń i rytualnych rytmów, straszydeł z bagien, naturalizmu i plemiennych zaśpiewów. Muzyka dawnych, czarno-białych światów okrytych mgłą i skąpanych cieniem nieprzepuszczających światła drzew.

"Widma" to już trzeci album jednoosobowego projektu Ols, obracającego się w klimatach atmosferycznego dark-neofolku, za którym stoi Anna Maria Oskierko. Muzyka Ols bazuje na wielogłosowych harmoniach wokalnych, których dopełnienie stanowią partie instrumentalne budujące rytualny i hipnotyczny charakter. Najczęściej opisywana jest jako neofolk, ale konkretny gatunek jest trudny do zdefiniowania, ponieważ można tu odnaleźć elementy przeróżnych gatunków – od folku, przez hipnotyzujące kołysanki, niepokojące rytualne zaśpiewy, utwory bliskie neofolkowym balladom, aż po fragmenty inspirowane atmosferycznym black metalem.

"Na swoim trzecim krążku Anna Maria Oskierko jest niczym szeptucha, choć poprzez konotacje z mrokiem i atmosferą niebezpieczeństwa gęsto otaczającą słuchacza, chyba lepiej pasuje, że Oskierko jest niczym wiedźma w ciemnym lesie odprawiająca swoje magie i czary poprzez nawiązujące do rytualnych obrzędów śpiewy. Demonizm i satanizm, to może za dużo powiedziane, ale bez wątpienia czuć tu naturalizm i świat pradawnych wierzeń. Tym bardziej, że Oskierko do tworzenia swojej muzyki używa instrumentarium dawnego: od bębenków, tamburyna czy dzwoneczków, poprzez flety, akustyczne gitary, pianino czy ciągnące się, nieomal ambientowe klawisze. Zdarza się, że się pojawia się prąd, bo w „Ukojeniu” wybucha nawet solo na gitarze elektrycznej, ale robotę robią przede wszystkim wokalne harmonie, raz liryczne i sielskie, innym razem złowrogie niczym rzucane przez czarownicę przekleństwo, hipnotyzujące kołysanki, a wreszcie i modlitewne recytacje. Czasem jest to śpiew z warstwą tekstową, innym razem głos robi za jeden z instrumentów malując tła. (...) jakaś poczwara skrzeczy gdzieś w oddali między drzewami. Wiatr świszcze, szumią liście. Czuć horrorem. Te pozamuzyczne dźwięki kapitalnie budują świat z „Widma”. Mroczny neofolk sączy się niespiesznie niczym jakaś skąpana w ciemności ballada i osacza. 
„Widma” to świat wiedźm, upiorów, rytuałów i dziewiczych lasów. Słowiańszczyzny z czasów chat okrytych strzechą."
(Grzegorz Bryk, magazyngitarzysta.pl)