Czwarta płyta śląskiego zespołu szantowego Segars. Zespół powstał w 1995 roku w Bytomiu. Od 2001 roku należą do ISSA – International Shanty and Seasongs Association (Międzynarodowego Stowarzyszenia Szant i Pieśni Morskich), mającego siedzibę w Holandii. Śpiewają tradycyjne szanty oraz pieśni kubryku zaaranżowane a cappella. W ciągu wielu lat obecności na polskiej scenie szantowej zgromadzili wiele nagród i wyróżnień, najbardziej jednak cenią sobie Nagrodę Publiczności, zdobytą na XXIV Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Żeglarskiej Shanties 2005 w Krakowie.
"Zaskakuje już sam początek. Znana z wykonania grupy Clannad pieśń gaelicka staje się nagle podstawą bardzo przyzwoicie wykonanego utworu „Sztorm”. Chwilę później kolejna znana melodia, to „The Sailboat Malarky”, w odróżnieniu od wersji RO20‘s tu zaśpiewany w oryginale. Nawet z wokalnym basem w tle, który często nieco mnie uczula, Segarsom wyszło to ciekawie. Nieco gorzej podkłady wokalne brzmią w „Flying Cloud”, a szkoda, bo wykonana na melodię „Hog-Eye Man” pieśń sama w sobie brzmi bardzo fajnie. Dużo lepiej sprawdza się ten styl w surowo brzmiącym „Golden Hunter”. Okazuje się, że na tej płycie grupa Segars częściej sięga po instrumenty, są skrzypce, flety oraz gitarowe solówki. W „Zdarzenie” np. jest gitara, a brzmienie zespołu zbliża się w kierunku grupy Mietek Folk, co jest dla mnie niemałym zaskoczeniem. Trochę gospelowo brzmiący zaśpiew „Wanna Getta Home” sprawia, że wracamy już w rejony, bardziej kojarzące się z Segarsami. Podobnie jest z „The Ward Line”, które jest jednak znacznie bliżej tradycyjnie brzmiących szant, okraszonych jedynie odrobiną wokalnej aranżacji. Jeden z najciekawszych utworów na płycie, to „Matelot”. Pokazuje on, że bardzo różne melodie są w stanie zainspirować Segarsów. Piękny refren i świetna aranżacja (...).
Inspiracje idą jeszcze dalej. „Heave Her Up And Bust Her”, która brzmi momentami niemal jak indiańska pieśń ludowa. Wrażenie to potęguje zaśpiew na wstępie. Walczyk „Pay Me The Money Down” to również nieznane mi dotąd oblicze zespołu. Jednak zaraz zjawiają się mocno brzmiące „Drakkary”. A „Wspomnień szlak”, to typowy „utwór na koniec”. Trzeba przyznać, że trafiony. Zaskoczenie muzyką Segarsów jest tym razem ze wszech miar pozytywne."
(Rafał Taclem Chojnacki)
