POLISH-AMERICAN DANCES & SONGS (FEB. 1926 - MARCH 1931)
CROSS THE BRIDGE
Wydawca: Canary Records

  "Cross the Bridge: Polish-American Dances & Songs, Feb. 1926 - March 1931", to kolejne, niezwykłe wydawnictwo Canary Records z Baltimore, prezentujące archiwalne zbiory muzyczne polskiej diaspory zza Oceanu. Amerykańskie wydawnictwo, które odświeża stare winyle, posiada w swoim katalogu kilka wydań z muzyką polskich emigrantów.

Duża fala polskojęzycznych imigrantów, którzy przybyli w ostatnich dekadach XIX i pierwszych dekadach XX wieku, dołączyła do wcześniejszej i mniejszej grupy, która przybyła na początku i w połowie XIX wieku. Obie grupy przybyły z terytorium, które od XVII wieku było podzielone między trzy imperia – pruskie, austro-węgierskie i rosyjskie. Większość wcześniejszej grupy była zwykle szlachtą z północy, bliższą kulturowo Niemcom i dołączyła do agrarnej Ameryki; druga fala była zwykle uboższa, z południa, kulturowo związana zarówno z Czechami, jak i karpacką Galicją, obecnie podzieloną między Polskę, Słowację i Ukrainę. Kierowali się w stronę przemysłowych centrów Illinois, Ohio, Pensylwanii i Nowego Jorku. Tak jak Sycylijczycy, Neopolitanie i Abruzjanie, związani ze sobą kościołem i językiem, zaczęli identyfikować się jako Amerykanie pochodzenia włoskiego, tak też Amerykanie pochodzenia polonijnego z różnych środowisk geograficznych i kulturowych, mimo że zostali wrzuceni do jednego worka z innymi mieszkańcami Europy Środkowej i Wschodniej przez istniejącą populację ogólnie jako „Hunkies” i „Polacks”.

Columbia Records rozpoczęła sprzedaż nagrań wykonanych w Warszawie ok. 1904-05 dla polskich imigrantów, wkrótce po ich pierwszych wydawnictwach na niemiecki, włoski, czeski i węgierski rynek imigrantów, a od 1907 roku nagrywali polskich imigrantów w swoich nowojorskich studiach. Ponieważ zarówno imigracja, jak i produkcja płyt rozwijały się przez kilka dziesięcioleci, do 1940 roku 2,5 miliona Amerykanów miało język polski jako język ojczysty (tuż za 5 milionami Niemców i 3,75 miliona Włochów), badacz muzyki Pekka Gronow szacuje, że Columbia i Victor łącznie wydały 11 416 płyt po polsku w latach 1923-1952 (w porównaniu z 1 263 w języku niemieckim i 1 929 we włoskim). Dodajmy do tego mnożenie się wydawnictw nutowych i szkół muzycznych (zwłaszcza w Chicago i Filadelfii) przez i dla muzyków polsko-amerykańskich w tym samym okresie, a także zapotrzebowanie na muzykę wśród Polaków w pierwszym i drugim pokoleniu w USA. począwszy od muzyki religijnej, miejskich orkiestr dętych, wiejskich wiejskich orkiestr smyczkowych, śpiewaków grających na akordeonie, po masowe rozpowszechnianie płyt komediowych i teatralnych.

Hybrydyzacja rozpoczęta w latach 20-tych XX wieku wśród polskich imigrantów z innymi grupami etnicznymi i mainstreamową amerykańską muzyką popularną, po której nastąpiło rozpowszechnienie się muzyki akordeonowej w Stanach Zjednoczonych w latach 30-tych i 40-tych, doprowadziło do osłabienia starszych stylów i szerokiej amerykańskiej niechęci do "polki", jak ostatecznie została sklasyfikowana. Szeroki brak zainteresowania „etniczną” muzyką imigrantów w Stanach Zjednoczonych w drugiej połowie XX wieku doprowadził do sytuacji, w której niewiele polsko-amerykańskich materiałów z początku XX wieku zostało szeroko wznowionych. Zainteresowani z pewnością powinni posłuchać m.in. poprzednich wydawnictw Canary "The Widow's Joy" i "I Wouldn't Sell You to Nobody", które łączą polskich wykonawców z innymi z Europy Wschodniej.

(Iana Nagoski, Canary Records - kompilacja, uzupełnienia i notatki)