KUKAYA
KUKAYA BILI
Wydawca: 1000HZ

  „Kukaya Bili”, to druga płyta północno-malawijskiej grupy Kukaya, którą dowodzi Emmanuel Mlonga Ngwira – śpiewak, bębniarz, tancerz oraz syn tradycyjnego znachora, leczącego swoich pacjentów za pomocą tańca vimbuza, pozwalającego opętanym na przepędzenie duchów.

"Dzięki polskiej oficynie 1000Hz prowadzonej przez Piotra Cichockiego przenosimy się po raz kolejny do Malawi i uczestniczymy w niecodziennym transie, rytuale i rytmicznej medytacji. Nagrania terenowe, surowość i autentyczność biją z każdego utworu. Hipnotyzujące repetycje osadzone m.in. w stylu vimbuza – ciągle używanego w północnym Malawi jako zaklęcia przeciw złu – mieszają się tu z innym wpływami lokalnymi (ingoma, mitungo i beni), tworząc oryginalną i niepowtarzalną opowieść."
(Łukasz Komła, Nowa Muzyka)

Nowy album Kukaya, ponownie wykonany w formule studia na przedmieściach Mzuzu, przedstawia zespół podążający za ulubioną, tradycyjną muzyką w coraz głębszym kierunku. Tym razem lider Emmanuel Mlonga Ngwira i jego muzycy odeszli od prostej prezentacji dziedzictwa kulturowego swojego regionu. Zamiast tego sięgnęli po konkretne motywy stylu vimbuza z północnego Malawi, jakim są "uroki przeciwko złu". Jest to związane z trudnym okresem w życiu Ngwiry, który w ostatnich latach, pomimo relatywnego sukcesu pierwszego albumu, stracił dom i napotkał wiele egzystencjalnych wyzwań.
Dlatego zespół prezentuje swój najbardziej transowy i medytacyjny charakter. Muzycy zaprezentowali trzy najdłuższe tematy (utwory 1, 4 i 7) oraz utwór „Pasi Paliwaya” w opracowaniu na głosy, łączący hipnotyzującą powtarzalność z transcendentną dbałością o szczegóły dźwiękowe. Taki występ wynikał jednocześnie z lokalnego sposobu wykonywania muzyki, ale także z nowych fascynacji lidera muzyką elektroniczną i jazzem. Pozostałe trzy utwory to lokalne pieśni ingoma, mitungo i beni, również związane z magią. Mogą to być eliksiry miłosne („Roda…”) lub zaklęcia związane z tańcami malawiskimi („Gologolo” opowiada o tancerzu, który potrafi grać jak jaszczurka dzięki potężnym amuletom). W kilku piosenkach zespół śpiewa nazwiska darczyńców, którzy wsparli produkcję albumu.
Nagranie, podobnie jak na pierwszym albumie, jest osadzone w dźwiękowym środowisku podmiejskiego życia - jest dziecięcy śmiech, pianie koguta czy odległy młyn. Wirtuozeria i energia występu w tym codziennym kontekście dowodzi, że zespół z niecierpliwością wyczekuje okazji do zaprezentowania swojej muzyki publiczności spoza Malawi.