[...] "Tsugreytndik zikh tsu tantsn" czyli "Przygotowując się do tańca" - muzyczny projekt, inkrustowany wizualizacjami, inspirowany poezją Yermiayahu Ahroma Tauba - współczesnego poety amerykańskiego, piszącego w języku jidysz (równie martwego w Polsce co w USA). Taub nie opisuje jednak sztetli galicji czy legend o Wielkim Bal Szemie. Bohaterami jego wierszy są często osoby wypchnięte na społeczny margines, które nie potrafią odnieść się do realiów współczesności. Z drugiej strony wiele uwagi poświęca przyrodzie. Jak sam pisze: "języki jidysz stanowi dla mnie most łączący z przeszłością a przy tym wzmocnienie mojej literackiej i społecznej teraźniejszości. Jidysz otwiera wartką lingwistyczną przestrzeń, pełną tekstur, zabaw i odniesień. Jednak tak jest on przebogatym źródłem inspiracji - jednocześnie jest on symbolem pęknięcia. Moja znajomość tego języka ograniczana jest nieuniknionym dystansem, ulotnością i wyborem jednej poznawczej ścieżki kosztem innej. Chociaż wciąż tworzę w Jidysz nowe utwory, wyrażenia idiomatyczne, wprowadzam kontekst genderowy, mimo wielu lat używania, wciąż mylę niektóre formy przyimkowe".
Zaskakujący był to koncert w jak najlepszym znaczeniu tego słowa. Górczyński przygotował bowiem bardzo ściśle zakomponowane piosenki, inkrustowane wspaniałą swobodą, swadą i siłą indywidualnego głosu każdego z muzyków. Brzmi to może trywialnie, ale jakże wielką radość i podziw budziła Dagna Sadkowska, praktycznie każdym swoim solo - choć może to nie do końca dobre określenie. Muzyka Górczyńskiego skomponowana była bowiem równolegle - nie było tu wyraźnego podziału na rolę - solistę i akompaniatorów - co nie jest takie oczywiste w utworach w udziałem wokalistki.
Niespodziankę sprawił też Marcin Masecki, w którego grze nie słychać było prawie tak charakterystycznej dla niego muzycznej dekonstrukcji. Oto pokazał on, że potrafi grać lirycznie, nie chowając się wcale za zasłoną ironii. A grał zdecydowanie znakomicie.
Siłą formacji Malerai/Goldstein/Masecki była wspólnota w wielości głosów. Niezwykle charyzmatyczni i utalentowani muzycy potrafili połączyć własną ekspresję z tworzeniem złożonych utworów na - co by tu nie mówić - swoistą kameralną orkiestrę. Wszyscy instrumentaliści w pewnym sensie zjechali dwa piętra bliżej ziemi - od swojej codziennej, często zakręconej, niektórzy powiedzieliby "trudnej" muzyki do świata piosenek, czy nawet tytułowych tańców. Pozostała im jednak swoboda i lekkość w przejściu od melodii i głosu do świata wolnej improwizacji i sztuki dźwięku..."
Kajetan Prochyra, jazzarium.pl
