JOSZKO BRODA
NA DUNAJ. KOLĘDY ZE WSCHODU
Wydawca: Józef Broda

     Takiej płyty jeszcze nie było. Są na niej autentyczne wykonania kolęd zapisane od najstarszych mieszkańców regionu lubelskiego, wydobyte z Archiwum Etnolingwistycznego UMCS, oraz nowe, folkowe aranżacje tych samych kolęd, w wykonaniu młodzieży pod kierunkiem znanego artysty muzyka, Joszka Brody. Jest to więc i dokument tradycyjnego śpiewu regionalnego, i zapis nowych wykonań, a w całości — próba ożywienia pewnej cząstki dziedzictwa kulturowego Lubelszczyzny.
   Młodzi wykonawcy powracają do tradycji swoich małych ojczyzn i wspólnie próbują ocalić od zapomnienia rzadki w skali całej Polski, a niezwykle cenny repertuar muzyczno-pieśniowy.
   Na płycie znalazły się dwa rodzaje pieśni: kolędy i pieśni kolędnicze. Kolędy to pieśni bożonarodzeniowe oparte na ewangelicznym przekazie o narodzeniu Jezusa, w ludowej tradycji przekazywane w naiwnej poetyce apokryfu, łączącej realizm z cudownością zdarzeń; natomiast pieśni kolędnicze przynoszą poetyckie formuły życzeń dla gospodarzy i jego domowników, zwłaszcza panienek i chłopców, i są wykonywane w ramach obrzędu kolędowania, czyli „chodzenia po kolędzie". Takie połączenie kościelnych kolęd i kolędniczych pieśni życzących ma głęboką motywację, którą jedna z kolęd (nie zmieściła się na płycie) wyraża słowami: „Pan Jezus się rodzi, po kolędzie chodzi". Stary słowiański obrzęd kolędowania już dawno połączył w ludowej kulturze dwie funkcje, kultową i społeczną, po pierwsze funkcję głoszenia dobrej nowiny o nadejściu — wraz z narodzeniem Jezusa — nowego ładu moralnego, świata lepszego, bardziej „ludzkiego" ("Weselcie się ludzie, już wam dobrze będzie"), a po drugie — funkcję bratania się ludzi, nawiązywania kontaktów, zwłaszcza kontaktów między chłopcami i dziewczętami, często z jawną intencją matrymonialną. Kolędowanie przyjęło wtórnie funkcję zalotów. Nie bez powodu najpopularniejszym typem pieśni kolędniczych w Lubelskiem są kolędy dla panienek.