JANUSZ PRUSINOWSKI TRIO
MAZURKI
Wydawca: Wydawnictwo Słuchaj Uchem

     Pierwszego kujawiaka nauczyłem się od ojca. Potem był blues i elektryczna gitara, a potem na filmie Andrzeja Bieńkowskiego usłyszałem kapelę Józefa Kędzierskiego i było to olśnienie: autentyczność, intensywność i swoboda, której szukałem po szerokim świecie, istniała tutaj, tuż obok – w moim języku i przynależnej mu frazie. Zaczęły się wyjazdy do muzykantów i fascynacja mazurkami, poznawanie całego otaczającego je świata. Okazało się, że właściwie każdy skrzypek stawia palce w innych miejscach, przez co gra inne dźwięki, inne skale. Owszem, istnieją rody, szkoły muzykanckie, ale życie człowieka to czas wystarczająco długi na skrystalizowanie niepowtarzalnego stylu, szczególnie jeśli gra się trzy wesela w tygodniu. Muzycy z Tadżykistanu, usłyszawszy moje granie, orzekli: „U nas w sąsiedniej wsi skrzypkowie grają tak jak ty”. Griot z Mali rozpoznał mazurka od Jana Lewandowskiego jako swoją melodię, zaśpiewał i okrasił ją zupełnie innym podziałem rytmicznym. Przez stulecia człowiek z Mazowsza nazywany był Mazurem. Skąd wzięły się mazurki na Mazowszu? Czy z antycznych wspólnot, czy też z wciąż bijącego ogólnoludzkiego źródła muzyki? Mazurek to trójmiarowy, kolisty ruch odczuwalny pod powierzchnią zjawisk tego świata. W jego pulsie mieści się zarówno podział na dwa i cztery, jak na pięć i siedem. Przesunięcia akcentów – nie wydumane, ale wynikające z kroków tancerzy – zawijają, zakręcają, podważają logikę melodii, stawiając ją w nowym, nieoczekiwanym świetle. Człowiek wyzwala się z korpuskularnego, metronomicznego doświadczania czasu i wypływa na szerokie wody . To już nie jest rubato, ale prajęzyk wspólny ludziom i… ptakom. Pamiętam pewien świt, gdy w lesie nieopodal Rdzowa obudził mnie ptasi koncert; po chwili zaś słuchałem gry Jana Ciarkowskiego i Piotra Gacy. „Nie ma zasadniczej różnicy” – pomyślałem wtedy i nadal tak myślę.