ZAGRALI I POSZLI
ŻYCIE JAK DROGA (RE)
Wydawca: Zagrali i Poszli

  Reedycja pierwszej płyty zespołu Zagrali i Poszli, której premiera miała miejsce w 2014 roku.

Zagrali i Poszli z Gniezna, na scenie działają od 1991 roku. Początkowo jako duet gitarowy (Andrzej i Arek) wędrujący po górach i śpiewający przy każdej okazji, dziś sześciu muzyków i bogate instrumentarium: dwie gitary elektroakustyczne, ukulele, gitara elektryczna i basowa, banjo, mandolina, saksofon, flet, akordeon, cigar box guitar, skrzypce, instrumenty perkusyjne i oczywiście wokale. Wykonywany repertuar to własne kompozycje stanowiące krzyżówkę piosenki folkowej, żeglarskiej, bluegrassu, rocka i ballady. ZiP jest przede wszystkim znany w kręgach piosenki żeglarskiej, turystycznej i poezji śpiewanej.

"(...) Bawimy się muzyką, wędrujemy z instrumentami i śpiewamy to tu, to tam… Inspiracje: szeroko pojęta wędrówka: folk, bluegrass, rock, ballada, poezja, góry, morze, dźwięki … Na własne potrzeby określamy nasze utwory jako „piosenki drogi”. Zaczęło się przy ognisku, a wylądowaliśmy na scenie omotani przewodami, głośnikami i skrzyneczkami, które bez prądu nie zadziałają… I cały czas świetnie się bawimy! Zapraszamy do tej zabawy! (...)"

"Płyta Zagrali i Poszli ma bardzo adekwatny tytuł „Życie jak droga”. Z jednej strony już na starcie wpisuje to krążek w nurt piosenki turystycznej, czymkolwiek ona jest. Z drugiej zaś, niewątpliwie oddaje pewien sposób pojmowania życia. Choć ewolucja i cywilizacja pozbawiły nas wędrówek za pożywieniem, często jednak dogania nas świadomość przejściowej obecności w przestrzeniach, jakie przynosi nam życie. Podróż jako taka jest też zapewne przypisana nie tylko wokaliście i gitarzyście – Andrzejowi Jance (alpiniście, himalaiście, ogólnie człowiekowi gór). Próba opisania, przez definicje muzyczno-gatunkowe, materiału na płycie nie jest skazana na porażkę, trzeba jednak oscylować na granicy gatunków.
Niewątpliwie wszystko wpisuje się w coś, co można nazwać folkiem, i jest to z zasady folk europejski, niemniej pojawiają się momenty gitary jak w amerykańskim country. Formalnie pojawia się też szanta.
Instrumentarium pozwala na żonglowanie klimatami, od wyspiarskich dźwięków ukulele, przez momentami paryskie brzmienie akordeonu czy niemal western countrowe banjo. Zespół wykorzystuje zresztą instrumentarium z namysłem i w pełni świadomie, czarując wspomnianymi klimatami, które w ryzach trzyma sekcja rytmiczna."
(recenzja Jarka Mixera Mikołajczyka, Gnieźnieński Magazyn Kulturalny POPCENTRALA)