ALEKSANDER BOBOWSKI Z DYBEK W PUSZCZY BIAŁEJ
PORTRET MUZYKANTA
Wydawca: In Crudo/Dom Tańca

  Płyta zawiera 45 utworów (głównie oberków i polek), które Aleksander Bobowski - najwybitniejszy skrzypek Puszczy Białej, gra solo lub z towarzyszeniem przyjaciół z dawnych lat.

Aleksander Bobowski - urodzony 23 XI 1918 we wsi Dybki-Grabniak na Kurpiach Białych. Skrzypek weselny, pierwsze melodie rozgrywał ze śpiewów matki oraz od skrzypka - wuja Grudzińskiego, któremu wtórował na basetli. Grywał również na klarnecie i ligawce adwentowej. Obegrał ponad tysiąc wesel i zabaw - pierwsze wesele w 1929, ostatnie w 1973, głównie w Puszczy Białej, zwłaszcza w okolicach Długosiodła, ale także Elbląga i Pasłęka (gdzie przez 9 lat mieszkał). W czasie okupacji aresztowany za udział w partyzantce AK przeszedł ponad dwuletnią gehennę niemieckich więzień i obozów koncentracyjnych. Powrócił do muzyki w 1995 roku i gra do dziś, jest trzykrotnym laureatem Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu (Złota Baszta i I nagroda w kategorii solistów i II nagroda z Kapelą Braci Krucińskich). Od 1973 mieszkał w Płochocinie pod Warszawą. Zmarł w 2007 r.

Lubił grać na twardych skrzypcach, z wysoko napiętymi strunami, które miały cenione przez niego ostre brzmienie. Od wyzwolenia grał na „zdobycznych” skrzypcach niemieckich, w których w końcu całkowicie zużyła się podstrunnica (zagłębienia od palcowania). Grał jasnym dźwiękiem, wcięto [rytmicznie, pod nogę], krótkim smyczkiem, w szybkich tempach, często zatrącając o sąsiednie struny. Zdrabniał wirtuozersko melodie. W repertuarze miał ok. 150-200 utworów, głównie oberki, polki, a także marsze, mazury, kujawiaki, kozaka, tanga, walce, fokstroty i ślofoksy. Nie używał nut. Ostatnią melodią, której nauczył się już w późnych latach dla przyjemności był przebój „Bo do tanga trzeba dwojga”.