STILO
OPOWIEŚCI KAMIENI (DEMO)
Wydawca: Havry Records

  Debiutancki materiał demo grupy Stilo, nagrany w trio, wydany w formie CD i MC, w limitowanej edycji hand-made.

Zespół Stilo powstał pod koniec lat 90. w Warszawie. W roku 2001 wydał debiutancką płytę "Opowieści kamieni", dokumentującą pierwsze poczynania grupy, jeszcze jako trio. Demo nagrywano w latach 1998-99 w Studio OKO w Warszawie. Od tamtej pory skład zespołu wielokrotnie się zmieniał, co zaowocowało również ewolucją brzmienia.
Stilo, czyli zespół tworzący instrumentalną muzykę alternatywną z pogranicza etno, rocka i jazzu, który powstał jesienią 1997 roku w Warszawie z inicjatywy gitarzysty i kompozytora Wojciecha Stasiaka. Do wiosny 1999 r. Stasiaka wspomagał grający na kongach Grzegorz Urbaniak, a następnie skrzypaczka Sylwia Świątkowska. Pod koniec 2001 roku muzycy pokazali się szerszej publiczności podczas warszawskiego cyklu folkowego "Muzyka w Muzeum".

"W moje ręce dostała się demówka grupy Stilo, wydana nakładem totalnie podziemnej firmy Havry Records. Na okładce kasety znajduje się fotka równo ułożonej kostki brukowej z cieniem gałęzi drzewa oraz logo zespołu. A w środku:
“Taniec – Diabeł i Król”. Nieco psychodeliczny, pulsujący wstęp gitarowy przekształca się w podkład do jazzująco-transowo-klezmerskich skrzypiec, które tworzą klimat niepokojąco i przejmująco poważny; muzyka wciąga słuchacza… Motyw Diabła jest oddzielony od Króla prawie niedostrzegalną pauzą, przejmujący śpiew skrzypiec też zmienia się bardzo nieznacznie.
“Latarnia”. Basowy wstęp, wchodzi bossanovująca gitara i zaczyna się dyskretny dialog. Niepostrzeżenie dołącza perkusja. Bardzo udane połączenie wolnego jazzu i płynącego folka. Gdy się zamknie oczy podczas słuchania tego numeru, widzi się latarnię morską we mgle i siąpiącym deszczu…
“Ciche gwizdy gwiazd”. Gitarowy kawałek grany rockowymi riffami ale w sposób bardzo delikatny. Już po deszczu, który nękał latarnię. Migoczące gwiazdy i poranek, który je gasi. Schizujący koniec. Malowanie dźwiękami!
“Pifko z Efko”. Bluesowy kawałek, ale wciąż słychać, że to Stilo. Bardzo pozytywny w brzmieniu. Plumkający efekt wah-wah też bardzo dobrze wkomponowany – wyrywa słuchacza z transu, w który wpada się po poprzednich kawałkach. Bardzo dobry utwór!
“Stilosen”. Gitarowa kołysanka. Zupełnie jak brzmienia gitar w poezji śpiewanej. Swoją drogą ciekawy pomysł – instrumental stylizowany na poezję śpiewaną. Z czasem dochodzą rzewne, zaciągające klimatycznie skrzypeczki.
“Północ” i “Studnia (w którą wpadł Wilhelm Gustloff)”. Uderzenie talerza. I jeszcze kilka – po prostu zegar wybija północ. Ten pewnego rodzaju króciutki performance muzyczny przechodzi w nieco dynamiczniejsze rytmy, rock akustyczny z domieszkami brzmień bliskowschodnich. Pod koniec całość zwalnia, plumka pauzami coraz ciszej… Bardzo delikatna gitara, jakby jeszcze do końca nie rozbudzona… Improwizuje jazzowo, coraz mocniej, wchodzą klezmerskie skrzypce… I na koniec ponownie ciche plumkanie. Utwór brzmi jak przegrana w sumie walka człowieka z żywiołem. Niekoniecznie wodą. Super!
“Modlitwa o wschodzie słońca”. Powtarzający się motyw muzycznej litanii. Bardzo nastrojowy utwór z dyskretnym, ale dobrze słyszalnym brzmieniem basu. Schizowa elektronika kończy płytkę. Jeden z lepszych numerów na tym demo!

(...)Styl, jaki zespół zdążył sobie wypracować, zwany autorsko muzyką otwartej przestrzeni, jest już słyszalny. Na płytce chwalebnie nie ma hiciorów, a słuchać jej trza po całości, wtedy bez problemu łapie się klimat. Minusem “Opowieści kamieni” jest nienajlepsza jakość dźwięku. Byłoby bardzo wskazane, żeby zespół nagrał profesjonalną płytę studyjną. I jeszcze jedno – ze wzrostem liczby przesłuchań płyty, rośnie dla niej uznanie..." (Ziutek Vlepkarz (Lista dyskusyjna ‘Muzykant", 2001)