JUSTYNA STECZKOWSKA
ALKIMIA
Wydawca: Luna Music / Pomaton EMI

  Płyta "Alkimja" nosi podtytuł "muzyka tradycyjna sefardyjska i aszkenazyjska" i nawiązuje do kultury żydowskiej. Zawiera utwory śpiewane po hebrajsku, aramejsku oraz w językach ladino i jidysz. Album jest w rzeczywistości zapisem dźwiękowym widowiska "Alkimja", które Justyna Steczkowska wraz z grupą artystów (mimów, żonglerów, baletu) wystawiała okazjonalnie (np. w ramach Festiwalu Dialogu Czterech Kultur, czy Przeglądu Piosenki Aktorskiej). Album uzyskał status złotej płyty. Pomysłodawczynią tego projektu była Ewa Gil-Kołakowska, producentem muzycznym albumu jest Mateusz Pospieszalski, polskie teksty do tradycyjnych żydowskich melodii napisał Roman Kołakowski. Albumowi przyznano Fryderyka 2002 w kategorii Album Roku - Etno/Folk.

Z przeszło 1500 zgromadzonych tradycyjnych utworów żydowskich Ewa Gil-Kołakowska – autorka koncepcji artystycznej płyty, wybrała kilkanaście najpiękniejszych. Pochodzą z różnych stron świata od Bliskiego Wschodu po Amerykę, od Portugalii do Rosji. Ich oryginalne teksty pisane były w języku ladino, po hebrajsku i armejsku, w jidisz i po rosyjsku. Polskie napisane specjalnie dla Justyny Steczkowskiej przez Romana Kołakowskiego nawiązują do tradycji sefardyjskiej i aszkenazyjskiej, do melodyki orientalnej i słowiańskiej, do rytmów arabskich i bałkańskich. Pełne są niezwykłych cytatów, tajemniczych słów…
Mateusz Pospieszalski nadał wszystkim utworom nowe brzmienie, zachowując to, co najważniejsze w tradycji, i odkrywając inspiracje dla współczesności.
„Alkimja”, to po hebrajsku „alchemia” poszukiwanie prawdy, Boga, sensu istnienia, radości życia miłości. Korzenie naszej kultury tkwią bardzo mocno w tych piosenkach, w świecie, który pozostał jedynie w trylach klezmerskiego klarnetu, w dźwiękach cymbałów, darabuki, w zaśpiewie prowincjonalnego kantora i imonach, których często już nie ma kto nosić.

"Folkowe elementy są tu obecne niemal cały czas. "Alkimja", to album nawiązujący do muzycznych tradycji żydowskich. Mnie osobiście razi nieco dramatyczna forma jaką nadano niektórym utworom ("Kwiaty więdnące", czy "Morenica"). Widać że inspiracje kulturą żydowską nie płyną choćby z przedwojennych ulic i podwórek, a raczej z teatrów i scen, na których utarło się dość charakterystyczne spojrzenie na tą kulturę. Czy to źle ? Może niekoniecznie, ale przynajmniej trochę nieautentycznie. Nie ulega wątpliwości że folkowcy mogą znaleźć tu coś dla siebie, jak choćby utwór "Wędrowni sztukmistrzowie", bardzo dobrą piosenkę, swoistą kwintesencję tego o co w tej płycie powinno (moim skromnym zdaniem) chodzić." (Taclem, folkowa.art.pl)