MUZYCZNE PODRÓŻE
ECHA CELTYCKIE / SPIRIT CATCHERS / ORIENT EXPRESS / AFRYKA / FLAMENCO
Wydawca: Anymusic

  Na mapach naszej wyobraźni są gdzieś dalekie kraje, w które wyruszamy, gdy zamkniemy oczy. W taką podróż pomoże Ci się wybrać nowa seria Anymusic. Nasza muzyka będzie dla Ciebie przygodą, odpoczynkiem i oderwaniem od szarości codziennego dnia. Seria MUZYCZNE PODRÓŻE jest stworzona dla wszystkich tych, którzy chcą pracować, bawić się i wypoczywać w otoczeniu przyjaznych i wzbogacających brzmień. W serii ukazały się następujące pozycje:

CD 1. ECHA CELTYCKIE - IRLANDIA I SZKOCJA
Jest wiele miejsc na świecie, w których spotykają się celtyckie ścieżki i wielu ludzi, którym muzyka pochodząca z Irlandii lub Szkocji przypadła do gustu. W Polsce cieszy się szczególną popularnością....

Celtowie to waleczny starożytny lud zasiedlający niegdyś całą Europę. Ich potomkowie żyją do dzisiaj w Irlandii, Szkocji, Walii, Kornwalii, na Wyspie Man, w Bretanii oraz hiszpańskiej Galicji i Asturii. I chociaż mają wspólne korzenie, ich tradycja muzyczna kształtowała się przez wiele lat niezależnie od siebie. Różnice można odnaleźć w języku pieśni, odmiennym instrumentarium, rodzajach tańców i stylu wykonawczym.
Dla muzyki irlandzkiej charakterystyczny jest sean nós - śpiew w Gaelic [języku irlandzkim] wykonywany bez akompaniamentu, o bogato zdobionej, archaicznej melodyce, mający rodowód średniowieczny. Pieśni i ballady, powstające w późniejszych okresach, wykonywane już z akompaniamentem, to repertuar wędrownych minstreli. Oprócz ustnego przekazu, były one rozpowszechniane w formie pisanej. Legendarnym instrumentem irlandzkim i symbolem tego kraju jest harfa, znana tam i używana nieprzerwanie od VIII w. Najbardziej znanym irlandzkim harfistą, kompozytorem, wędrownym poetą był Turlough Ó Carolan, żyjący na przełomie XVII i XVIII wieku. Popularne tańce irlandzkie i szkockie to jigs, slides, reels, strathspays, hornpipes, set dances, oraz polki, mazurki i walce. Melodie tych tańców grano na tradycyjnych instrumentach, takich jak skrzypce i dudy, przy czym w każdym kraju na dudach innego rodzaju. Instrumentarium wykorzystywane współcześnie jest oczywiście bogatsze, wystarczy wymienić choćby whistles, flet poprzeczny drewniany, bodhran, konga, harmonię diatoniczną, akordeon, gitarę, mandolinę, bouzouki, banjo czy harmonijkę ustną.
Niezwykle żywa w krajach celtyckich tradycja wspólnego muzykowania, od początku XX wieku przybrała formę wieczorków tanecznych zwanych ceilidh lub ceili [wym. kejli]. W połowie lat pięćdziesiątych XX wieku popularne stały się też muzyczne sesje w pubach [liczbę tematów sesyjnych szacuje się na osiem tysięcy]. Od tego czasu zainteresowanie muzyką tradycyjną jest coraz większe. Jej wpływy znajdujemy m.in. w nurcie pop, rock, jazz, punk, a nawet world music/techno. Również w Polsce powstają grupy muzyczne i taneczne oraz szkoły tańca irlandzkiego, odbywają się festiwale celtyckie w Poznaniu, Dowspudzie, Bielsku Białej, a we wszystkich większych miastach działają puby wzorowane na pubach irlandzkich. Jest wiele miejsc na świecie, w których spotykają się celtyckie ścieżki i wielu ludzi, którym ta muzyka przypadła do gustu.

CD 2. SPIRIT CATCHERS - INDIAŃSKIE RYTMY
Czy indiańskie dźwięki i głosy, coraz częściej obecne w muzyce naszej cywilizacji, zbudzą do życia uśpione duchy i wprowadzą nas w świat pulsującej życiem prerii? [...] Witamy w krainie dobrych duchów...

Kultura Indian Amerykańskich dla większości z nas zagadką. Poza schematami utrwalanymi przez amerykańskie kino oraz wspomnieniami powieści Karola Maya, tak naprawdę niewiele wiemy o tajemniczych ludach zamieszkujących tereny Ameryki Północnej oraz niektórych obszarów Ameryki Południowej, a nawet Karaibów. W świetle badań kultura ta ukształtowała się na długo przed czasami, gdy Kolumb postawił stopę na nieznanej ziemi i, myśląc że dotarł do Indii, ochrzcił jej mieszkańców mianem "Indians".
Nierozłącznym elementem spuścizny Indian jest muzyka. Stanowi ona, tak jak w przypadku wielu innych kultur, integralny składnik życia i modlitwy. Jest swego rodzaju pomostem pomiędzy stanami istnienia, w które wierzą Indianie. Z jej pomocą najważniejsi aktorzy rytuałów religijnych, szamani, przenikają przez granicę pomiędzy rzeczywistością i światem duchów. Wprowadzając się w trans przy akompaniamencie bębnów i fletów, śpiewają pieśni, których słowa są często niezrozumiałe - ich głównym przekazem jest dźwięk zrozumiały dla duchów. Według Indian Amerykańskich muzyka ma także duże znaczenie przy procesie leczenia, ponieważ jej energia przywraca harmonię ciału i duszy. Dźwięki wpływają na emocje, przynoszą dobrą energię i równowagę. Jest to prawdziwa muzyka duszy.

CD 3. ORIENT EXPRESS - WSCHODNIE INSPIRACJE
Zamykam oczy i zapadam w nową podróż. Ja Europejczyk - cóż wiem o bogactwach kultur wschodnich? Żyjąc na skraju etnicznego kalejdoskopu z trudem przywołuję wschodnie wizerunki miejsc, ludzi... Nie znając słowa w jednym z ich blisko trzydziestu języków. Nawet w Arabskim, Hindi Uighur, Urdu, czy Chińskim.
Teraz palcem po mapie: Afganistan, Tybet, Nepal, Indie, Mongolia, Chiny - miejsca wróżące tyle wspaniałych zagadek, odkryć, przygód. Jak stojący przy mapie, wyrwany niespodziewanie od odpowiedzi uczeń, rozpaczliwie staram się wygrzebać z pamięci choć jedną z przypowieści tysiącletnich mędrców. Ci ludzie, którzy tworzyli i niszczyli imperia, latali na płomiennych rydwanach, bratali się z bogami, wznosili świątynie religii i mądrości żyją w rolach manuskryptów, rytach naskalnych, poezji i - w muzyce, która przetrwała. Tysiące lat ewoluowały instrumenty o egzotycznych nazwach - Ney, Shakunashi [flety], Sihu, Pungi, Chiriku, Morin-khuur, Sarangi [smyczkowe], Sitar, Vina, Shiamisen, Ud, Kobza, Koto [szarpane], Sho, Sheng, Zummara, Tiktiri [stroikowe], Gong, Tabla [perkusyjne] i setki innych, uczestnicząc w tworzeniu świata dźwięków czasami - dla nas… trudnych.
Więc zamknięcie oczu i narzucony sobie spokój. Zacznijmy raz jeszcze.
Tysiące bezimiennych mistrzów właśnie w tej chwili - w tysiącach niezależnych miejsc - ujmuje w ręce swoje instrumenty, aby snuć wieczną opowieść o sprawach i dziejach tworzących niezmierzoną rzekę czasu. Wysiadam z rozpędzonego Orient Ekspressu na jednej z niezliczonych stacji. Bez pośpiechu, leniwie, przechadzam się po rozkrzyczanym rynku. Wynajmuję rikszę. Palcami dotykam ostrożnie modlitewnego młynka. Zapalam kadzidełko w świątyni. Cierpliwie nasłuchuję. Moją lekcję zaczynam od spraw najprostszych. Staram się wszystko zrozumieć po swojemu.
Z tej podróży przywiozę przyjaciołom garść pocztówek i zapamiętanych mgliście zdarzeń. Siądziemy przy czarce ryżowego wina. Nim wstanie świt, zaplanujemy podróż następną.

CD 4. AFRYKA - MUZYKA SAWANNY
Trudno jest opisać różnorodność i bogactwo muzyki wywodzącej się z Czarnego Lądu. Wynika to stąd, że Afryka, to ogromny kontynent zamieszkiwany przez wiele ludów o odmiennych tradycjach i zwyczajach, w tym także muzycznych. Znawcy tematu posługują się zwykle podziałem terytorialnym, dzieląc kulturę muzyczną Afryki na twórczość ludów południowych (takich jak Pigmeje czy Buszmeni), środkowych (np. z Sudanu) oraz Północy, która była i jest pod znacznym wpływem muzyki Bliskiego Wschodu.
Pomimo, że zwykle łatwo kojarzymy specyficzne brzmienie muzyki afrykańskiej, nie wiemy jak wielkie zróżnicowanie form oraz środków wyrazu za nią stoi. Ogrom instrumentów używanych przez ludy Afryki jest bardzo duży: od prostych instrumentów perkusyjnych (które stanowią zwykle podstawę utworu, jak np. tamtamy czy bębny pocierane) poprzez wszelkiego rodzaju flety i piszczałki (np. flety z piszczeli, trąby z rogów antylop) do pięknych śpiewów chóralnych. Cechą charakterystyczną są tu zazwyczaj bardzo rozbudowane i często niezwykłe konstrukcje rytmiczne, zaś na plan dalszy schodzi element melodyczny, choć bywają wyjątki.
Muzyka towarzyszy mieszkańcom Czarnego Lądu w codziennym życiu: podczas wszelkich uroczystości, przy modlitwie oraz w czasie walki. Podstawową cechą afrykańskiego utworu muzycznego jest charakterystyczny, stale powtarzany rytm wraz z prostymi motywami melodycznymi a także dialog solisty (np. czarownika) z chórem. Tak jak w przypadku wielu innych kultur muzycznych, kultura muzyczna Afryki nie zna notacji, więc wszelkie utwory dotrwały do naszych czasów dzięki przekazywaniu ich z pokolenia na pokolenie poprzez wspólne wykonania.
Muzyka ludów afrykańskich to także, a może przede wszystkim, kontakt z siłami wyższymi, wyraz silnych wierzeń w bóstwa i naszą od nich zależność. Muzyka afrykańska niesie ze sobą wielki ładunek emocji, magii i religii, czego wyrazem mogą być także wspaniałe stroje i kolorowe, często budzące grozę maski wojowników-tancerzy.

CD 5. FLAMENCO - MUZYKA HISZPAŃSKIEJ NOCY
Kultura Flamenco jest dziś niezwykle popularna, o czym świadczą niezliczone cytaty i za- pożyczenia w innych utworach, także nowoczesnych i popularnych. Dźwięk gitary akustycznej i charakterystycznego sposobu gry na niej stał się wręcz synonimem utworu o miłości.

Mimo, że większość z nas stawia znak równości pomiędzy pojęciami "Flamenco" i "Muzyka hiszpańska", tak naprawdę Flamenco jest muzyką wywodzącą się z Andaluzji i stanowi tylko część przebogatej kultury muzycznej Hiszpanii, kultury która wywierała i wciąż wywiera ogromny wpływ na ludzi z całego Świata.
Muzyka hiszpańska ta swoisty konglomerat tradycji i wpływów przeróżnych kultur. Jej tradycja należy do najstarszych w Europie, pierwsze wzmianki a niej datują się z IV wieku. W kulturze hiszpańskiej odnajdziemy wpływy chorału wizygockiego i mozarabskiego, w XII wieku pojawiają się pierwsze utwory polifoniczne [także, w których występowało więcej głosów odróżnieniu od jednogłosowego chorału gregoriańskiego], pojawiała się muzyka lutniowa, organowa i oczywiście gitarowa. Hiszpania to także opera i utwory "poważne".
Wróćmy jednak do najpopularniejszego nurtu kultury muzycznej Hiszpanii - Flamenco. Jest ta mieszanka różnych stylów gry i tańca, o wpływach głównie arabskich, żydowskich i cygańskich. Flamenco to także synonim specyficznej techniki gry na gitarze o nieklasycznym palcowaniu i rytmice. Muzykę Flamenco cechuje ogromny ładunek emocjonalny, a utwory budowane są na zasadzie wzmagającego się tempa i napięcia: po początkowym wirtuozowskim śpiewie solisty, jego towarzysze dołączają do niego grając na gitarach i kastanietach [które są pochodzenia cygańskiego], a także klaszcząc w dłonie [mamy tutaj bardzo ciekawy sposób uderzania w dłonie: jedna grupa uderza "na raz" druga chwilę po i tak na przemian, dając wrażenie uderzania w bardzo dużym tempie].
Flamenco to także żywiołowy, pełen mistycyzmu taniec o skomplikowanych ruchach dłoni i silnym elemencie rytmicznym [stepowanie] wykonywany przez kobiety i mężczyzn w tradycyjnych strojach. Taniec ten to apoteoza swobody, tęsknoty do wolności oraz kontaktu z siłami wyższymi.